Najtrudniejszy i najwspanialszy czas w moim życiu

Jutro mija pół roku. Tak - dobrze czytacie p ó ł  r o k u od kiedy urodził się Teo. A jeszcze niedawno był taką malutką kruszynką... A troszkę wcześniej małym Okruchem siedzącym w moim, niemałym wcale, brzuchu. Słowa stare jak świat i spowszedniałe, ale jakże prawdziwe - czas leci jak szalony!!! 

Krótkie podsumowanie życia Teo:

• Wzrost: coś ponad 68 cm, bo bodziaki tego rozmiaru są już ciut przymałe
• Waga: trochę ponad 8,5 kg (jest co ponosić :))
• Osiągnięcia:

- gaworzenie po teolińskiemu, piszczenie, chichranie się i wydawanie dźwięków przypominających śpiewanie (szczególnie w aucie),

- rozpoznawanie rodziców i dziadków z daleka (np. z balkonu na II piętrze),

- obracanie się na boki i jak się zechce (leniuch mały z Teo) to na plecki lub na brzuszek,

- uparte próby siadania: podnoszenie główki i karku, łapanie się rączkami wszystkiego i próby podciągnięcia,

- odkrycie własnych stóp!

- reagowanie śmiechem na a-kuku! i raczka nieboraczka,

- głośne chichoty przy łaskotkach i próby wymuszenia łaskotek (jęczenie, jęczenie, a jak zwróci się uwagę na niego to od razu się śmieje).

Podsumowanie mojego bycia mamą:

• jako odwieczny śpioch nie wiedziałam, że mogę tak mało spać - 4-5 godzin i to z przerwami;
• nie widziałam, że mogę też tak szybko jeść - obiad dosłownie wchłaniam w kilka minut o ile w ogóle go jem;
• nie wiedziałam, że dam radę ponad godzinę dźwigać kilku kg bobasa i przy tym jeszcze podskakiwać i robić różnego rodzaju figury - wszystko, aby usnął;
• obawiałam się o wagę po porodzie - ważę tyle, co w szkole podstawowej;
• zaczęłam mieć ochotę na słodycze (!!!) - to zupełna nowość w moim repertuarze smaków, bo poza lodami i czekoladą jednej z marek nie pałałam miłością do słodkości;
• spodziewałam się skoków nastrojów spowodowanych hormonami, ale żebym na każdą nową umiejętność T. i na każde wspomnienie miłych wspólnych chwil typu pierwsze spojrzenie czy chrzest reagowała łzami to już przesada;
• nie wiedziałam, że dzieci mogą tyle płakać;
• obawiałam się zmiany pieluch, a zmieniam i jakoś specjalnie nie narzekam (to pewnie przez te hormony :P);
• liczyłam, że w nocy do Małego będziemy z mężem wstawać na zmianę, a on śpi jak zabity i nie słyszy (???!!!) wrzasków T. (WTF?);
• nie widziałam, że karmienie piersią jest takie trudne - ot czysta biologia, a to wcale nie taka bajka;
• bałam się, że T. będzie płakał jak wyjdę z domu, a tu mijają 4 godziny, a on jakby nie zauważał mojej nieobecności (i cieszę się i nie cieszę, ech...);
• w życiu tyle nie chodziłam na spacery - i jeszcze jedno: nawet to polubiłam :D.

Jak widać większości rzeczy i sytuacji nie wyobrażałam sobie, więc albo byłam niedouczona :P albo po prostu bardzo wzbogaciłam się w wiedzę i nowe umiejętności i doświadczenia. 

Miniony czas zarówno ciąży, jak i macierzyństwa to chyba najbardziej wymagający okres w moim życiu - nie dość, że wszystko nowe, tylu rzeczy nie byłam pewna, a jeszcze większej ilości nie wiedziałam, to doszedł do tego duży jak na mnie wysiłek fizyczny w postaci dźwigania Teo najpierw w brzuszku, a teraz na rękach. I ciągłe poczucie odpowiedzialności i obawy o tego Skarba, który jest najwspanialszy pod słońcem!

Rośnij zdrowo kochana Kruszynko, śmiej się jeszcze więcej i bądź wciąż tak ciekawy świata, jak teraz!